برخورد ساختمان‌های پایه ثابت در اثر حرکت‌های قوی زمین، می تواند موجب آسیب‌های موضعی و یا فرو ریزی سازه‌ها گردد. در واقع، نبود فاصله کافی جهت تسهیل جابجایی نسبی موجب برخورد سازه‌های مجاور شده، رفتار لرزه ای آنها را متاثر خواهد نمود. این مسئله برای سیستم‌های نوین لرز‌ه ای مانند جداگر‌های لرزه‌ای کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. در مقاله‌ی حاضر بمنظور بررسی اثر حوزه‌های دور و نزدیک گسل، امکان برخورد سازه‌ی ایزوله شده با دیوار پیرامونی و سازه‌های پایه‌ثابت مجاور فراهم گردیده است. نتایج حاصل نشان می­دهد علاوه بر پریود غالب، هر چه زمان تناوب متوسط رکورد (T_m) به زمان تناوب طبیعی سازه‌‌ها نزدیک باشد، برخورد بحرانی‌تر خواهد بود. همچنین هرچه ارتفاع سازه‌های مجاور به سازه‌ی ایزوله شده نزدیک‌تر باشد، اثرات زلزله‌های نزدیک گسل بحرانی تر خواهد بود. نتایج تحلیل ها نشان داد، میزان تأثیر پذیری نیروی ضربه در زلزله‌های نزدیک گسل با افزایش ارتفاع سازه‌های مجاور می‌تواند تا حدود 4 برابر بیشتر از زلزله‌های دور از گسل باشد.