ساختمان ها همواره در معرض بلایای طبیعی مانند سیل، طوفان و زلزله قرار داشته اند، اما با پیشرفت دانش نظامی در دهه های اخیر علاوه بر موارد فوق، خطرات ناشی از بمب گذاری و انفجار نیز ساختمان ها را تهدید می کند. ساختمانهای فولادی که براساس آیین­ نامه ها برای تحمل بارهای متداول طراحی می شوند معمولا سبک هستند و توانایی مقاومت در برابر بار انفجار را ندارند. در دهه های اخیر استفاده از سیستم­های کنترل برای مهار انرژی ناشی از زلزله و کاهش خرابی گسترش پیدا کرده است. سیستم های کنترل با جذب انرژی یا ممانعت از ورود آن به سازه باعث می­شوند تا میزان آسیب دیدگی سازه کاهش پیدا کند. در این پژوهش به بررسی عملکرد سیستم های کنترل غیرفعال شامل میراگر ویسکوز، مهاربند کمانش تاب و میراگر اصطکاکی در بهبود پاسخ سازه (میزان جابجایی طبقات،  شکل پذیری و سختی) تحت بارگذاری انفجاری خارجی پرداخته شده است. در این راستا، یک ساختمان فولادی 6 طبقه تحت بارگذاری های ناشی از انفجار خارجی قرار می گیرد و با استفاده از ابزار کنترل غیرفعال شامل میراگر ویسکوز، مهاربند کمانش تاب و میراگر اصطکاکی مقدار دریفت نسبی طبقات در سازه کاهش پیدا کند. برای تعیین بهینه مشخصات ابزار کنترل غیرفعال نیز از الگوریتم ژنتیک استفاده می شود. مطالعات انجام شده نشان داد استفاده از میراگرها تغییری در حداکثر جابه جایی بام سازه ایجاد نمی کند اما باعث می شوند که جابه جایی به صورت یکنواخت بین طبقات توزیع شود و از تمرکز جابه جایی در طبقات جلوگیری می کند و لذا مقدار دریفت ماکزیمم کاهش می یابد. از طرف دیگر مشخص شد که میراگر ویسکوز بهترین عملکرد را بین سیستمهای کنترلی غیرفعال تحت بارگذاری انفجار دارد و باعث می شود دریفت ماکزیمم و شکل پذیری مورد نیاز سازه کاهش پیدا کند. مهاربندهای کمانش تاب و میراگرهای اصطکاکی نیز عملکرد مطلوبی دارند اما باعث سخت شدن سازه می گردند.